Het is nog niet bij iedereen doorgedrongen dat data de grondstof van de 21ste eeuw is. Regelmatig wordt de investering in een data platform ter discussie gesteld, omdat de directie zogenaamd al precies weet wat er gaande is binnen het bedrijf. “Wij hebben geen fancy dashboards nodig om te weten wat er speelt binnen ons bedrijf” of iets van dergelijke strekking. Meestal uitgesproken met een misplaatste stoerheid alsof ze willen zeggen dat zij een dergelijke oplossing te slim af zijn.
Ik ben van mening dat iedere onderneming van data kan profiteren. Of je nu een grote multinational bent of een lokale middenstander, data is de sleutel tot succes. Data zorgt voor het juiste inzicht waardoor je – met de nodige acties – kosten bespaart, omzet genereert en de klanttevredenheid laat toenemen.
In een snel veranderende markt is het al een hele opgave voor de meeste organisaties om een heldere visie te definiëren. Vaak lukt het wel om het op abstract niveau met elkaar eens te zijn, er wordt wat op papier gezet en tada we hebben een visie gedefinieerd voor de komende jaren, mooie plaatjes erbij en presenteren die handel!
De grootste uitdaging is van visie naar hoe dan? De strategie. Wat moet je nu exact gaan doen om een bijdrage te leveren aan de doelen van je organisatie? En nog belangrijker wat moet je NIET meer gaan doen? Waar moet je vandaag mee stoppen!
Bij je eerste marathon heb je een duidelijk einddoel. Je omschrijft dit doel abstract als “het lopen van de marathon” en niet concreet als “het lopen van ruim 42 kilometer“. Als je gaat trainen daarentegen ga je wel ineens praten in kilometers “Morgen ga ik 25 kilometer lopen“.
In de praktijk zie ik bedrijven worstelen met het formuleren van een stip aan de horizon. Het probleem is mijns inziens dat de focus veelal ligt op het formuleren van concrete doelstellingen, bijvoorbeeld de omzet of het aantal klanten. Deze concrete doelstellingen passen wel bij de weg náár de stip aan de horizon, maar zijn niet het inspirerende doel waar medewerkers in willen geloven. Net zo goed als dat je wilt geloven een marathon te kunnen lopen i.p.v. ruim 42 kilometer.
Laatst vroeg ik aan de lokale groenteboer waarom ik mijn groente bij hem moet kopen? “Dat is een makkelijke vraag. Ik heb simpelweg de beste groente van Rotterdam“, antwoordde hij enthousiast. “Maar dat zeggen ze toch allemaal?“, lachte ik. “Jullie halen toch allemaal je groente bij dezelfde veiling? Kom op, wat onderscheidt jou nu echt van de rest?” Even bleef het stil. “Uhhh, wij hebben de beste prijs-kwaliteit verhouding. Doordat onze winkel zich in een drukke winkelstraat bevindt hebben we veel aanloop. Door de hoge verkoopaantallen kunnen we voor een aanzienlijk lagere prijs aanbieden dan onze concurrenten“.
Vlak na de oprichting van een bedrijf gaan de eigenaren veelal zelf op zoek naar personeel. Ondanks dat de inhoudelijke kennis belangrijk is gaat het in deze fase eerder om het gevoel dat men heeft bij de sollicitant. Het is eigenlijk vanzelfsprekend dat iemand bij het bedrijf moet passen, je moet tenslotte intensief gaan samenwerken met elkaar. Onbewust gaat men in het sollicitatiegesprek op zoek naar overeenkomstige normen en waarden. Heeft de sollicitant een hoog verantwoordelijkheidsgevoel? Is hij ook bereid om ‘s avonds door te werken om de klus te klaren? Vindt hij het ook gezellig om na het werk nog een biertje te gaan drinken?
Naarmate het bedrijf groeit verschuift bij veel bedrijven de focus in sollicitatiegesprekken van (kern)waarden naar inhoudelijke toetsing. Heeft de sollicitant de juiste papieren? Heeft hij voldoende certificeringen op zijn naam staan? En is hij in staat om alle inhoudelijke vragen te beantwoorden? Deze verschuiving is mijns inziens logisch te verklaren. De eigenaren delegeren de eerste sollicitatiegesprekken inmiddels aan de recruiters en geven de business unit manager de vrijheid om de finale keuze te maken. De toetsing op normen en waarden vindt dus niet meer plaats door de eigenaren, waardoor nieuwe medewerkers steeds meer ruimte krijgen om hiervan af te wijken.
Het is zaterdag 6 juni 2020 als Real Madrid het opneemt tegen Paris Saint-Germain (PSG) in de finale van de Champions League. Voor het eerst vindt de wedstrijd plaats buiten Europa, namelijk in ‘s werelds bekendste metropool – New York. Beide ploegen zijn gewaagd aan elkaar, waardoor het creëren van kansen in de eerste helft uitblijft . Na de rust trekken beide ploegen fel van leer, waardoor de wedstrijd eindelijk openbreekt.
In de 82ste minuut staan er nog altijd 2 nullen op het scorebord, maar het hele stadion voelt dat er een doelpunt in de lucht hangt. Een onverwachte dieptepass van Marco Verratti op Neymar zet de linkervleugelaanvaller ineens één-op-één op keeper Navas. Uit zijn rechteroog ziet Neymar dat Edinson Cavani 10 meter los is gekomen van zijn directe tegenstander, waardoor hij vrij voor het doel staat. Slechts een klein tikje naar rechts is genoeg om de uitkomende keeper op het verkeerde been te zetten en Cavani de bal over de doellijn te laten dribbelen.
Buiten pinnen bij het tankstation, online boeken bestellen, zelf je producten scannen bij de Albert Heijn en sinds kort ook al bij IKEA. Nederland is de laatste jaren steeds individualistischer aan het worden en toont steeds meer gelijkenis met Amerika, volgens professor Geert Hofstede – schrijver van het boek Allemaal andersdenkenden –het meest individualistische land op aarde. Nederland neemt in zijn model – samen met Canada en Hongarije – de 4de plaats in na respectievelijk Amerika, Australië en Groot-Brittannië.
Maar hoe individualistisch kan een land als Nederland worden? Besteld iedereen in de toekomst alleen nog via webwinkels puur beredeneerd vanuit prijs en gemak met als gevolg dat onze gezellige winkels uit de binnenstad verdwijnen? Of gooien de winkels hun onderscheidend vermogen in de strijd, de mogelijkheid tot het creëren van een ‘beleving’?
Tijdens een rondreis door Tunesië in 2002 bezocht ik een klein Berbers dorpje 450 kilometer ten zuiden van Tunis genaamd Matmata. Het dorp was ondergronds gebouwd, zodat bewoners zich konden verschuilen voor de felle brandende zon. De temperatuur in de woningen bleef door de ondergrondse constructie – zowel in de winter als in de zomer – constant tussen de 20-22 graden.
In 1967 werd het dorp zwaar getroffen door heftige regenval, waardoor alle woningen geheel onder water liepen. De schrik zat er bij veel bewoners goed in, waardoor het idee ontstond 3 kilometer verderop het dorp te herbouwen. Ditmaal koos men voor bovengrondse bouw, zodat toekomstige regenbuien geen bedreiging meer zouden vormen.
