Ik durf de laatste tijd amper mijn sociale media nog te openen
Ik durf de laatste tijd amper mijn sociale media nog te openen.
Meningen zijn veranderd in tirades, scheldpartijen of zelfs verwensingen. Als ik door de reacties onder berichten van de gemeente of rijksoverheid scrol gaan mijn haren rechtovereind staan.
Het dieptepunt het afgelopen jaar was een bericht op NextDoor. Een oudere vrouw werd aangevallen op haar reactie waarin ze aangaf dat haar man twee dagen eerder was overleden. De reactie had niets te maken met het oorspronkelijke onderwerp, dus moest de vrouw het ontgelden. De arme vrouw wilde gewoon haar emotionele verhaal delen met buurtgenoten. Maar goed, beter een goede buur dan een verre vriend, toch?
En toch is het in mijn optiek geen onwil. Iedereen gaat anders met zijn eigen problemen, angsten en onzekerheden om. De één zoekt de schuld bij zichzelf, de ander bij het systeem, de overheid of andere mensen. Soms is de spanning nu eenmaal zo groot dat de emmer overloopt en je van binnen kookt van woede. De vraag is alleen hoe ga je hier mee om? Geef je je emoties online de vrije loop of wandel je even een rondje in de wijk om af te koelen?
Het gaat er mijns inziens om dat we elkaars perspectief willen leren begrijpen en respecteren. Niet direct met getrokken zwaard ter strijden trekken, maar eerst nadenken waarom de ander niet dezelfde mening heeft. Open voor elkaar blijven staan, zoals Peter Pannekoek mooi verwoordde tijdens zijn Oudejaarsconference. De aanval kiezen zorgt ervoor dat mensen hun deuren sluiten, waardoor we uit verbinding raken. En de mensheid is juist zo sterk geworden door met elkaar te verbinden, laten we daar een beetje zuinig op zijn.
Of het nu in de privé- of werksfeer is, ik geloof niet dat elkaar aanvallen de juiste weg is om een probleemsituatie te verbeteren. Je bent op dat moment zelf je emotie kwijt door deze te ventileren, maar het roept zoveel spanning op bij anderen waardoor het een averechts effect heeft. De schuld buiten jezelf leggen is weliswaar het gemakkelijkst, op de langetermijn helaas niet houdbaar.
Want zeg nou zelf…. als je jezelf – tijdens het schrijven van je tirade op Facebook – eerlijk in de spiegel aankijkt, diep in de ogen staart en hardop afvraagt “waar ben ik nou eigenlijk bang voor? waarom raakt dit bericht mij zo? …..dan weet je stiekem zelf ook dat het niet aan de ander ligt. Dan weet je zelf heel goed dat je jezelf afwijst en iets hebt op te lossen met jezelf. En dat is niet erg, iedereen mens heeft zichzelf te ontwikkelen. De vraag is alleen “ben je er klaar voor om deze verantwoordelijkheid op je te nemen? Ofwel, pak je de handschoen op of klim je toch liever in de pen?”
Wouter Volkeri
Ik durf de laatste tijd amper mijn sociale media nog te openen
Ik durf de laatste tijd amper mijn sociale media nog te openen.
Meningen zijn veranderd in tirades, scheldpartijen of zelfs verwensingen. Als ik door de reacties onder berichten van de gemeente of rijksoverheid scrol gaan mijn haren rechtovereind staan.
Het dieptepunt het afgelopen jaar was een bericht op NextDoor. Een oudere vrouw werd aangevallen op haar reactie waarin ze aangaf dat haar man twee dagen eerder was overleden. De reactie had niets te maken met het oorspronkelijke onderwerp, dus moest de vrouw het ontgelden. De arme vrouw wilde gewoon haar emotionele verhaal delen met buurtgenoten. Maar goed, beter een goede buur dan een verre vriend, toch?
En toch is het in mijn optiek geen onwil. Iedereen gaat anders met zijn eigen problemen, angsten en onzekerheden om. De één zoekt de schuld bij zichzelf, de ander bij het systeem, de overheid of andere mensen. Soms is de spanning nu eenmaal zo groot dat de emmer overloopt en je van binnen kookt van woede. De vraag is alleen hoe ga je hier mee om? Geef je je emoties online de vrije loop of wandel je even een rondje in de wijk om af te koelen?
Het gaat er mijns inziens om dat we elkaars perspectief willen leren begrijpen en respecteren. Niet direct met getrokken zwaard ter strijden trekken, maar eerst nadenken waarom de ander niet dezelfde mening heeft. Open voor elkaar blijven staan, zoals Peter Pannekoek mooi verwoordde tijdens zijn Oudejaarsconference. De aanval kiezen zorgt ervoor dat mensen hun deuren sluiten, waardoor we uit verbinding raken. En de mensheid is juist zo sterk geworden door met elkaar te verbinden, laten we daar een beetje zuinig op zijn.
Of het nu in de privé- of werksfeer is, ik geloof niet dat elkaar aanvallen de juiste weg is om een probleemsituatie te verbeteren. Je bent op dat moment zelf je emotie kwijt door deze te ventileren, maar het roept zoveel spanning op bij anderen waardoor het een averechts effect heeft. De schuld buiten jezelf leggen is weliswaar het gemakkelijkst, op de langetermijn helaas niet houdbaar.
Want zeg nou zelf…. als je jezelf – tijdens het schrijven van je tirade op Facebook – eerlijk in de spiegel aankijkt, diep in de ogen staart en hardop afvraagt “waar ben ik nou eigenlijk bang voor? waarom raakt dit bericht mij zo? …..dan weet je stiekem zelf ook dat het niet aan de ander ligt. Dan weet je zelf heel goed dat je jezelf afwijst en iets hebt op te lossen met jezelf. En dat is niet erg, iedereen mens heeft zichzelf te ontwikkelen. De vraag is alleen “ben je er klaar voor om deze verantwoordelijkheid op je te nemen? Ofwel, pak je de handschoen op of klim je toch liever in de pen?”
Wouter Volkeri