Ieder mens heeft weleens het goede voornemen om zijn of haar lichamelijke conditie te verbeteren. De eenvoudigste weg om dit te bereiken is doorgaans simpelweg te beginnen met hardlopen in de frisse buitenlucht. Maar dat gaat niet altijd zonder slag of stoot. Tijdens het eerste rondje doet elke meter pijn en is de gedachte aan omkeren, stoppen of het verkleinen van de voorgenomen ronde haast onvermijdelijk.

Degene die beschikken over een ijzeren mentaliteit lopen weliswaar de uitgestippelde ronde uit, maar staan dikwijls achteraf alsnog perplex over de gelopen afstand. De gevoelsmatig gelopen 10 kilometer blijkt plots ineens maar een bescheiden 4 kilometer te zijn. En het uur doorbijten bleek in werkelijkheid slechts een schamele 24 minuten te duren.

Op zo’n moment gaat het lopen van de ruim 42 kilometer lange marathon ieders voorstellingsvermogen ver te boven. Een vertienvoudiging van het aantal kilometers en minuten van de zojuist afgelegde lijdensweg is voor ons ‘kleindenkenden’ niet te bevatten. En dat Wilson Kipsang op 29 september 2013 de marathon van Berlijn uitliep in slechts 2:03:23 uur is zowat buitenaards.

Mijns inziens heeft bovenstaande alles te maken met de grootte waarin een ieder denkt. Degene die zichzelf na het lopen van de 4 kilometer overmatig complimenteert creëert onbewust een nieuwe maatstaf voor tevredenheid, waardoor de drang naar prestatieverbetering afneemt. Het hogere doel raakt hierdoor uit het zicht.

De ‘grootdenkenden’ onder ons leggen de focus juist op het hogere doel, in dit geval de marathon. Zij zien het aanleggen van een basisconditie tijdens het eerste rondje als een middel om hun hoofddoel te bereiken. Tijd voor tevreden nagenieten is er niet, want bij binnenkomst is deze groep alweer bezig met de vervolgstappen van het masterplan.

Mijn onderbuikgevoel zegt dat de wereld meer over klein- als grootdenkenden beschikt. De groep mensen die hun Oud & Nieuw voornemens alleen al niet realiseren is immens evenals degene die hun strenge dieet na een aantal dagen of weken beëindigen. Men is simpelweg tevreden met een minder resultaat.

Ook in het werkveld is lang niet iedereen bezig met een langetermijndoelstelling. Aanwezigheid lijkt voor ‘kleindenkenden’ soms zelfs belangrijker dan resultaat. Hoe vaak komt het bijvoorbeeld niet voor dat winkelpersoneel totaal geen moeite doet om achter de toonbank vandaan te komen om de net binnengekomen klant te helpen of adviseren? De financiële beloning verandert nu eenmaal niet bij het verlenen van een hogere servicegraad, het bereiken van een hogere klanttevredenheid of het verkopen van meer artikelen. Dus waarom zou je jezelf inspannen? Ofwel, waarom zou je groter gaan denken?

De ‘grootdenkenden’ zien echter de financiële beloning niet als het doel, maar vinden hun langetermijndoelstelling in de ontwikkeling van de winkel. Zij zetten wel een paar stappen extra om de winkel naar een hoger niveau te tillen. Dit is het winkelpersoneel die met een brede glimlach vragen of ze iets voor je kunnen betekenen en continue op zoek zijn naar creatieve verbeterpunten. Voor een ondernemer zijn deze ‘A-spelers’ goud waard.

Ondanks dat het nu lijkt alsof ‘kleindenkenden’ bewust reactief gedrag vertonen, ben ik er voor 100% van overtuigd dat het vrijwel nooit onwil is. Ik geloof erin dat ieder mens het liefst een hoger doel aanhangt, alleen is niet iedereen in staat om dit zelfstandig voor zichzelf te bepalen. Hierdoor blijft men eindeloos rondtollen in de ‘kleine’ cirkel met onzichtbare grenzen.

Daar komt bij dat in de praktijk mensen veelal aan hun lot worden overgelaten zonder enige vorm van coaching, training of begeleiding. En dat terwijl iedereen coaching nodig heeft. Het is niet voor niets dat bekende sterren sporten onder begeleiding van een personal coach. Als ze zelfstandig in staat waren hun langetermijndoelstelling te bereiken hadden ze zo’n coach helemaal niet nodig, toch?

In het verleden heb ik al veel mensen in mijn directe omgeving zien groeien van ‘klein-‘ naar ‘grootdenkend’, simpelweg door een stukje coaching en begeleiding. Het wonderlijke is dat de groei veelal eerder exponentieel als lineair is, waardoor men zich in een razend tempo ontwikkelt. Soms herken je de ‘oude’ persoon niet meer terug.

In mijn optiek zit groot denken dus opgesloten in ieder mens. Bij grootheden als Steve Jobs, Bill Gates en Richard Branson is grenzeloos denken vanzelfsprekend. Andere mensen moeten eerst door hun omgeving geactiveerd worden. Vandaar dat ik iedereen adviseer zich te omringen met mensen die jouw cirkel vergroten en de onzichtbare grenzen laten vervagen of zelfs wegnemen. Het leven is nu eenmaal te kort om niet het maximale uit je kennis, kunde en ambities te halen.

Wouter Volkeri