Iedereen weet dat het aanschaffen van een plant eveneens zorg met zich meebrengt. Regelmatig heeft de plant water en eventueel aanvullende voeding nodig. Anders sterft de plant na een zekere periode een stille dood. Logisch. Op de werkvloer mag je dezelfde zorg verwachten. Oftewel, het aannemen van een nieuwe medewerker betekent eveneens een stuk extra zorg in de vorm van begeleiding, hulp en aandacht.

Toch zie ik in de praktijk regelmatig dat men medewerkers aan hun lot overlaat. Soms al in een heel pril stadium, soms na verloop van tijd. Heeft de medewerker na in dienst treding geen zorg meer nodig? Of geef je alleen in het begin wat extra aandacht, maar moet men daarna toch echt op eigen benen kunnen staan? Dat mag je toch wel verwachten, je betaalt er tenslotte voor. En trouwens, als je iedereen aandacht moet gaan geven kom je zelf niet meer toe aan je eigen werk, toch?

In mijn optiek haal je pas echt het maximale rendement uit ieder individu als je simpelweg voor ze zorgt. Aandacht is namelijk wederkerig. Het geven van aandacht zorgt ervoor dat men aandacht terug wil geven, bijvoorbeeld door een hogere prestatie. Neem de komende weken eens de proef op de som. Geef iedereen eens wat meer aandacht. Je zult gaan zien dat men die aandacht beantwoordt. Het document waar je altijd om moet zeuren staat ineens al in je mailbox, men begint ineens ideeën aan te dragen bij de koffiemachine of opbouwende kritiek te leveren. Geloof me, het werkt.

Niets is zo dodelijk voor een organisatie als men niet meer komt om een bijdrage te leveren, maar slechts om het loonzakje op te halen. Aandacht is mijns inziens het hoofdingrediënt voor het activeren van de mensen gelijk aan het water voor de plant. Het is dus absoluut geen weggegooide tijd, maar pure noodzaak. Kortom, het kan dus helemaal geen kwaad om je mensen wat extra water te geven om te voorkomen dat je bloeiende kantoortuin in een dorre woestijn veranderd.

Wouter Volkeri