In de zomer van 2016 landde ik samen met mijn gezin op het vliegveld van Ajaccio, Corsica. Na het ophalen van de koffers snelden we ons naar het autoverhuurbedrijf waar we voor 2 weken een Renault Capture hadden gehuurd. We hadden enige haast, omdat we nog een lange autorit voor de boeg hadden. Onze eindbestemming lag namelijk aan de andere kant van het eiland op zo’n 2 uur rijden door de bergen en we wilden voor het donker aankomen.

Na een wachttijd van zo’n 45 minuten waren we eindelijk aan de beurt. Ik overhandigde onze creditcard en voucher aan de vrouw achter de balie, die onze reservering in het systeem opzocht. Na zo’n 2 minuten keek de vrouw op en vertelde ons in gebrekkig Engels dat we de auto niet meekregen, omdat de naam van de creditcardhouder niet overeenkwam met de naam van de eerste bestuurder op de reservering. Kennelijk is dit een vereiste van de verzekeraar. Alleen door een extra bijdrage te betalen van 42 euro konden we de auto alsnog meekrijgen.

Woest stond ik aan de balie te discussiëren met de baliemedewerkster, maar echt heel veel ruimte wist ik niet te creëren. Regels zijn nu eenmaal regels op Corsica en de baliemedewerkster leek absoluut geen ruimte te hebben om ons tegemoet te komen. De rij mensen achter ons nam ondertussen enorm toe, waardoor ik uiteindelijk besloot om mijn verlies te nemen en de extra bijdrage te betalen.

De baliemedewerkster overhandigde mij de sleutel, zodat we eindelijk het pand konden verlaten. Ik voelde mij echt genaaid en liep vloekend en tierend richting het parkeerterrein. Aangekomen op het parkeerterrein bleek er geen Renault Capture klaar te staan, maar een gloednieuwe Renault Kadjar met slechts 9 km op de teller. Omdat er kennelijk geen Capture beschikbaar was hadden ze ons geüpgrade naar een Kadjar – de grote broer van de Capture.

Mijn woede zakte direct weg, omdat ik door de upgrade de extra bijdrage voor mezelf kon rechtvaardigen. Het kostte weliswaar 42 euro extra, maar de nieuwe auto met veel meer ruimte en een ingebouwd navigatiesysteem was dit meer dan waard. Sterker nog, ik denk achteraf dat onze koffers niet eens in de Renault Capture gepast hadden, want eigenlijk is dit een veel kleinere auto als ik gedacht had.

Een dag later lag ik op het strand terug te denken aan de situatie. Wat kon ik nu van deze situatie leren? De baliemedewerkster richtte zich volledig op het volgen van de regels, terwijl ze niet realiseerde dat ze een troefkaart in haar zak had. Stel dat ze dit wel realiseerde dan had ze simpelweg kunnen zeggen “Luister meneer, ik vind het heel vervelend dat u een exra bijdrage van 42 euro moet betalen. Dat zijn nu eenmaal de regels en die kan ik niet veranderen. Desalniettemin, wil ik u wel graag tegemoet komen door uw auto voor de volle 2 weken te upgraden van een Renault Capture naar een gloednieuwe Renault Kadjar inclusief navigatie. Is dat een oplossing voor u?“.

In de zakenwereld zijn tal van situaties waar slechts één van de partijen met de winst naar huis gaat. Dat betekent automatisch dat er ook iemand aan het korste eind trekt en zijn verlies moet nemen. Veel mooier zou het zijn als beide partijen met de winst naar huis gaan zonder een compromis te hoeven sluiten. Kijk de volgende keer eens of je de situatie kunt ombuigen in het voordeel van beide partijen. Of het nu gaat om een discussie met een collega, klant of leverancier, zoek naar de haakjes om elkaar tegemoet te komen. Neem een andere mindset aan waarin winst betekent dat beide partijen voordeel halen uit de situatie, oftewel “denk win-win”.

Wouter Volkeri